| با علم فتح دران راه دور | سایه فشان شد بحد« کنت پور» | |
| خان جهان ، حاتم مفلس نواز | گشت باقطاع «اوده‌ی» سرفراز | |
| از کف جود و کرم حق شناس | کر د فراهم سپه‌ی بی قیاس | |
| من که بدم چاک را و پیش از آن | کرد کرم آنچه که بد پیش از آن | |
| تا زچنان بخشش خاطر قریب | بنده شدم لازمه‌ی آن رکیب | |
| در «اوده» برد ، ز لطفی چنان | کیست که از لطف بتابد عنان؟ | |
| غربت از احسانش چنانم گذشت | کم وطن اصل فراموش گشت | |
| در «اوده» بخشش او تا دو سال | هیچ غم و ناله نبود از منال |