| صفت بیره‌ی تنبول که نزد همه خلق | به ازان نیست نباتی به همه هندوستان | |
| صفت نغمه گری‌های زنان مطرب | که بسی لحن کند زهره چو گیرند الحان | |
| صفت تاج مکلل که پسر یافت زشاه | آن پسر کز سرکس تاج ستد از خاقان | |
| صفت تخت که همچون فلک ثابته بود | واز شه شرق به خورشید شرف داد مکان | |
| صفت پیل که شه داد به فرزند عزیز | که شد از جنبش او کوه چو دریا لرزان | |
| صفت صبح و کلاه سیاه و چتر سپید | رفتن شه به پدر روز و شب نور افشان | |
| صفت چشمه‌ی خورشید به دریای سپهر | که کند پرتو او ماه سما را تابان | |
| شب دیگر ز پی عیش ملاقات دو شاه | وز پدر دادن پند و ز پسر گوش بران | |
| در وداع دو گرامی که پدر را در اشک | مردم دیده همی‌رفت زچشم گریان | |
| صفت موسم باران و بره رفتن شاه | جانب شهر شدن از لب «گهگهر» بکران | |
| سخن از وصف قلم، آنکه بلوح محفوظ | هست اول صفتش «ما خلق‌الله » بخوان | |
| صفت محبره کا و گر چه سیاه دارد دل | آن سیاهی دلش مایه‌ی علم است و بیان | |
| صفت کاغذ سیمین که پی دود قلم | سیم سوزی شود و نقش برارد بریان | |
| ذکر باز آمدن شاه بدو لتگه‌ی شهر | همچو بر جیس به قوس و قمر اندر سرطان | |
| سخن از ختم کتاب و بخطا خواهش عذر | که بجویند خطارا بدرستی برهان | |
| صفت خاتمه و قطع تعلق کردن | از پی اختره‌ی صحبت ارباب جهان | |
| شد سخن ختم قبولی که خدایش داده ست | تا ابد باقی او باد مبادش پایان |