| اتصال مو و خورشید و قران سعدین | چرخ گر دانست بگرد سرایشان گردان | |
| صفت کشتی و در یابسیان کشتی | موج دریای که رفته زکران تا به کران | |
| ذکر در اسپ فرستادن سلطان به پدر | هم بران گونه که در باغ وزد باد وزان | |
| وصف اسپان که ز سرعت به خروج و به دخول | نتوان خارج شان گفت نه داخل چون جان | |
| صفت آن شب با قدر که تا مطلع فجر | نزد آن روح ملک برد سلام یزدان | |
| صفت شمع که چون بر سرش آید مقراض | در زمان چاک زند پرده‌ی ظلمت زمیان | |
| صفت نور چراغی که اگر پرتو او | نبود دردل شب کور بود پیر و جوان | |
| صفت سیر بر وج و روشن منزلها | که همه کار گزار فلک‌اند، از دوران | |
| صفت اختر و آن طالع وو قت مسعود | که گرفتند دو مسعود به یک برج قران | |
| صفت باده که بینی چو خط بغدادش | بی سوادیش بخوان نسخه‌ی آب حیوان | |
| وصف قرا به که بهر حرم دختر رز | شیشه خانه است ببالای سرش روشندان | |
| سخن از وصف صراحی که گر آن نازک را | درگلو دست زنی ، خونش براید ز دهان | |
| سخن از وصف پیاله که ز بس جنبش خون | خون قرا به سوی اوست همه وقت گشان | |
| صفت ساقی رعنا که کندمستان را | به یک آمد شد خود، بی هش ومست و غلطان | |
| صفت چنگ کی بی موست تن یکسانش | موی ساق دگرش تا به زمین آویزان | |
| صفت کاس رباب و بسرش کفچه‌ی دست | که دران کاسه‌ی خالی ست نعم چند الوان | |
| صفت نای که هر لحظه زدم دادن او | کله‌ی مطرب بر باد شور چون انبان | |
| صفت دف که در و دست کسان کوبد پای | صحن کژ داشته و کوبش پابین بچه سان | |
| صفت پرده و آن پرده نشینان شگرف | که بهر دست نمایند هزاران دستان | |
| صفت مائده خاص که از خوان بهشت | چاشنی داد بهر کام و زبان لذت آن |