| صفت چتر که سبزست ز سرسبزی شاه | برگ نیلوفری اندر سر دریای روان | |
| صفت چتر که گل گز شده از گل گز او | بر سرشاه ز گل سایه کند تابستان | |
| وصف در باش که نزدیک شد از هیبت شاه | گنگ ماندست زحیرت نکند کار زبان | |
| صفت تیغ که با خصم نیامش گوید | که زبهر تو فرو چند برم آب دهان | |
| صفت چرخ کمائی که به بازوی شه است | نیم چرخ ست که او نام نهاده ست کمان | |
| صفت تیر که بارانش به غایت سخت ست | سخت بارانی در تیرمه و درنیسان | |
| صفت رایت لعل و سیه‌اندر سر شاه | گشته خورشید میان شفق و شام نهان | |
| عزم سلطان به سوی هند به پایان بهار | راندن از شهر چو انبوهی گل از بستان | |
| ذکر باز آمدن قلب شه از قتل مغل | همچو گرگان ز رمه یا علمی از برخان | |
| نامزد گشتن لشکر بیزک سوی «او د ه» | صد سرافراز و ملک «باربک» اندر سرشان | |
| صفت موسم گرما و بره رفتن شاه | ابر بالای سرو باد به دنبال دوان | |
| صفت خربزه کر پردلی آنجا که بود | تیغ و طشتیش مهیا بسرآید غلطان | |
| ذکر پیغام پدر سوی جگر گوشه خویش | سوی یاقوت روان گشتن خونابه‌ی کان | |
| گفتن شاه جهان، پاسخ پیغام پدر | قصه یوسف گم گشته به پیر کنعنان | |
| باز پیغام پدر بر پسر خود که برزم | پیل خویش از می خون مست کند در میدان | |
| باز پاسخ ز پسر سوی پدر کاسپ مرا | پیل بندست دو الی که بپیچد به عنان | |
| باز پیغام پدرجانب فرزند عزیز | ماجرای که زخون بود دلش را به میان | |
| باز از شاه جهان پاسخ پیغام پدر | شربت آب حیات از پی‌سوز هجران | |
| از پدر آمدن شاه جهان کیکاووس | بر برادر ، چو گل نو ببر سرو روان | |
| رفتن شا کیومرث و به تو زک عارض | برشه شرق بی‌کجا عرض این جوهر آن |