| نمی‌داند مه نامهربانم | که دور از روی خویش بر چسانم | |
| چو زلف بی‌قرارش بی‌قرارم | چو چشم ناتوانش ناتوانم | |
| برو باد و گدایی کن به کویش | بگو با آن مه نامهربانم | |
| که گر چه می‌نهی بار فراقم | و گرچه می زنی تیغ زبانم | |
| هنوزم دردت اندر سینه باشد | اگر در خاک ریزد استخوانم | |
| بپوش از شمع حال سوز خسرو | که تا گوید که شبها بر چه سانم |