ز عشقت بی‌قرارم با که گویم

ز عشقت بی‌قرارم با که گویم ز هجرت خوار و زارم با که گویم
نمی‌پرسی ز احوالم که چونی پریشان روزگارم با که گویم
همی خواهم که بفرستم سلامی چو یک محرم ندارم با که گویم

تماشا حیف باشد بی رخ دوست که جانان نبود و گزار بینم
بروی گل توان دیدن چمن را چو گل نبود چه بینم ؟ خار بینم
روای رضوان تو دانی و بهشتت مرا بگذار تا دیدار بینم
فرو گویم به چشمت قصه‌ی خویش اگر آن مست را هشیار بینم
چنین کافتاد خسرو در ره عشق ره بیرون شدن دشوار بینم

ز گلزارت گنه کارم به بویی مکش چون نه بدیدم نه چشیدم
خلاص من بجویید ای رفیقان که من در قید مهر او اسیرم