مبصران که مزاج جهان شناختهاند | دو روزه برگ اقامت دران نساختهاند | |
خراب گردد این باغ و برپرند همه | نوازنان که در و عندلیب و فاختهاند |
□
بتا تو سنگ دلی کی دلم نگهداری | نه هر که سنگ تراش است شیشه گر باشد |
□
شوم فدای جمالی که گر هزاران سال | کنم نظاره هنوز آرزو بجا باشد | |
بلا و فتنه از آن نخل باد یارب دور | که برگ و فتنهی او میوهی بلا باشد | |
ندانم این دل آواره را که فتوی داد | که بت پرستی در عاشقی روا باشد |
□
نه عقل ماند و نه دانش نه صبر ماند و نه طاقت | کسی چنین دل بیچارهی خراب ندارد |
□
کجات بینم و بر بام تو چگونه برایم | هزار وای که مرغان نمیدهند پر خود |
□
اگر به تربتم آیی هزار سال پس از من | شگفته بر سر خاکم گل وفای تو باشد | |
زهی جماعت کوته نظر که سرو سهی را | گمان برند که چون قد دل ربای تو باشد |