| لب لعلت به لطافت گرو از جان ببرد | روی رنگین تو آب گل خندان ببرد | |
| گر نه لنگر شود اندوه چو کوه تو مرا | باد برداشته تا خاک خراسان ببرد |
□
| باد مشک ازسر زلفش بوزید ای بلبل | بوستان را خبری ده که صبا می آید | |
| عاشقان را بگه رفتن و باز آمدنش | دل ز جامی رو دو باز به جا می‌آید | |
| ما به نظاره‌ی آن ماه چنان مستغرق | که همه خلق به نظاره‌ی ما می آید |
□
| جان کنم پیش و جهان هم اگرم دست دهد | اندران راه که آن جان جهان می‌آید |