| لب از تو وز شکر پیمانه‌یی چند | رخ از تو ز خفتن بتخانه‌یی چند | |
| درازی هست در موی تو چندان | که می‌باید به هر مو شانه‌یی چند | |
| بیازارد گرت زان شانه مویی | به پیشت بشکنم دندانه‌یی چند | |
| سر آنروی آتش‌ناک گردم | بباید شمع را پروانه‌یی چند | |
| به زلف و عارضت دل‌های سوزان | شب است و آتش دیوانه‌یی چند | |
| مخسب امشب که ازبی‌خوابی خویش | بگویم پیش تو افسانه‌یی چند | |
| زچشم دانه دانه می‌چکد آب | چو مرغان قانعم با دانه‌یی چند | |
| خوشم در عشق تو بی عقل و بی جان | نگنجد در میان بیگانه‌یی چند | |
| برا گرد دلم کز جستجو یت | مرا هم گشته شد ویرانه‌یی چند | |
| براتم کن زلب بوسی و بنویس | هم از خون دلم پروانه‌یی چند | |
| و گر نیشی زند از غمزه‌ی مست | ز خسرو بشنود افسانه‌یی چند |