| بسی شب با مهی بودم کجا شد آن همه شبها | کنون هم هشت شب لیکن سیاه ازدود یاربها | |
| خوش آن شبها که پیشش بودمی که مست و گه سرخوش | جهانم میشود تاریک چون یاد آرم آن شبها | |
| همی کردم حدیث ابرو و مژگان او هردم | چو طفلان سوره‌ی نون والقلم خوانان به مکتبها | |
| چه باشد گر شبی پرسد که در شبهای تنهایی | غریبی زیر دیوارش چگونه می‌کند تنها | |
| بیا ای جان هر قالب که تا زنده شوند از سر | بکویت عاشقان کز جان تهی کردند قالبها | |
| مرنج از بهر جان خسرو اگر چه می‌کشد یارت | که باشد خوب‌رویان را بسی زین گونه مذهبها |