بس بود این که سوی خود راه دهی نسیم را

بس بود این که سوی خود راه دهی نسیم را چشم ز رخسان مکن عارض همچو سیم را
من نه بخود شدم چنین شهره‌ی کویها ولی شد رخ نیکوان بلاعقل و دل سلیم را
شیفته‌ی رخ بتان باز کی آید از سخن مست بگوش کی کند کن مکن حکیم را