| مرا سال بگذشت برشست و پنج | نه نیکو بود گر بیازم به گنج | |
| مگر بهره بر گیرم از پند خویش | بر اندیشم از مرگ فرزند خویش | |
| مرا بود نوبت برفت آن جوان | ز دردش منم چون تن بی‌روان | |
| شتابم همی تا مگر یابمش | چویابم به بیغاره بشتابمش | |
| که نوبت مرا به بی‌کام من | چرا رفتی و بردی آرام من | |
| ز بدها تو بودی مرا دستگیر | چرا چاره جستی ز همراه پیر | |
| مگر همرهان جوان یافتی | که از پیش من تیز بشتافتی | |
| جوان را چو شد سال برسی و هفت | نه بر آرزو یافت گیتی برفت | |
| همی‌بود همواره با من درشت | برآشفت و یکباره بنمود پشت | |
| برفت و غم و رنجش ایدر بماند | دل و دیده‌ی من به خون درنشاند | |
| کنون او سوی روشنایی رسید | پدر را همی جای خواهد گزید | |
| برآمد چنین روزگار دراز | کزان همرهان کس نگشتند باز | |
| همانا مرا چشم دارد همی | ز دیر آمدن خشم دارد همی | |
| ورا سال سی بد مرا شصت و هفت | نپرسید زین پیر و تنها برفت | |
| وی اندر شتاب و من اندر درنگ | ز کردارها تا چه آید به چنگ | |
| روان تو دارنده روشن کناد | خرد پیش جان تو جوشن کناد | |
| همی‌خواهم از کردگار جهان | ز روزی ده آشکار و نهان | |
| که یکسر ببخشد گناه مرا | درخشان کند تیره گاه مرا |