| سر بردباران نیاید به خشم | ز نابودنیها بخوابند چشم | |
| وگر بردباری ز حد بگذرد | دلاور گمانی به سستی برد | |
| هرانکس که باشد خداوند گاه | میانجی خرد را کند بر دو راه | |
| نه سستی نه تیزی به کاراندرون | خرد باد جان ترا رهنمون | |
| نگه دار تا مردم عیب‌جوی | نجوید به نزدیک تو آب‌روی | |
| ز دشمن مکن دوستی خواستار | وگر چند خواند ترا شهریار | |
| درختی بود سبز و بارش کبست | وگر پای گیری سر آید به دست | |
| اگر در فرازی و گر در نشیب | نباید نهادن سر اندر فریب | |
| به دل نیز اندیشه‌ی بد مدار | بداندیش را بد بود روزگار | |
| سپهبد کجا گشت پیمان‌شکن | بخندد بدو نامدار انجمن | |
| خردگیر کرایش جان تست | نگهدار گفتار و پیمان تست | |
| هم آرایش تاج و گنج و سپاه | نماینده‌ی گردش هور و ماه | |
| نگر تا نسازی ز بازوی گنج | که بر تو سرآید سرای سپنج | |
| مزن رای جز با خردمند مرد | از آیین شاهان پیشی مگرد | |
| به لشکر بترسان بداندیش را | به ژرفی نگه کن پس و پیش را | |
| ستاینده‌یی کو ز بهر هوا | ستاید کسی را همی ناسزا | |
| شکست تو جوید همی زان سخن | ممان تا به پیش تو گردد کهن | |
| کسی کش ستایش بیاید به کار | تو او را ز گیتی به مردم مدار | |
| که یزدان ستایش نخواهد همی | نکوهیده را دل بکاهد می | |
| هرانکس که او از گنهکار چشم | بخوابید و آسان فرو برد خشم |