هر که را با خط سبزت سر سودا باشد | پای از این دایره بیرون ننهد تا باشد | |
من چو از خاک لحد لاله صفت برخیزم | داغ سودای توام سر سویدا باشد | |
تو خود ای گوهر یک دانه کجایی آخر | کز غمت دیده مردم همه دریا باشد | |
از بن هر مژهام آب روان است بیا | اگرت میل لب جوی و تماشا باشد | |
چون گل و می دمی از پرده برون آی و درآ | که دگرباره ملاقات نه پیدا باشد | |
ظل ممدود خم زلف توام بر سر باد | کاندر این سایه قرار دل شیدا باشد | |
چشمت از ناز به حافظ نکند میل آری | سرگرانی صفت نرگس رعنا باشد |