| ز گفتار ایشان دلش گشت شاد | همی رفت پیروز و دل پر ز داد | |
| چو برداشت زانجا جهاندار شاه | جوانان برفتند با او به راه | |
| همی رفت روشن‌دل و یادگیر | سرافراز تا خوره‌ی اردشیر | |
| چو بر شاه بر شد سپاه انجمن | بزرگان فرزانه و رای‌زن | |
| برآسود یک چند و روزی به داد | بیامد سوی مهرک نوش‌زاد | |
| چو مهرک بیارست رفتن به جنگ | جهان کرد بر خویشتن تار و تنگ | |
| به جهرم چو نزدیک شد پادشا | نهان گشت زو مهرک بی‌وفا | |
| دل پادشا پر ز پیکار شد | همی بود تا او گرفتار شد | |
| به شمشیر هندی بزد گردنش | به آتش در انداخت بی‌سر تنش | |
| هرانکس کزان تخمه آمد به مشت | به خنجر هم اندر زمانش بکشت | |
| مگر دختری کان نهان گشت زوی | همه شهر ازو گشت پر جست و جوی |