| به پاسخ چنین گفتم ای پادشا | که دانا دل مردم پارسا | |
| چو سوزن پی و استخوان بشمرد | اگر سنگ پیش آیدش بشکرد | |
| به پاسخ به دانا چنین گفت شاه | که هر دل که آن گشته باشد سپاه | |
| به بزم و به رزم و به خون ریختن | به هر جای با دشمن آویختن | |
| سخن‌های باریک مرد خرد | چو دل تیره باشد کجا بگذرد | |
| ترا گفتم این خوب گفتار خویش | روان و دل و رای هشیار خویش | |
| سخن داند از موی باریکتر | ترا دل ز آهن نه تاریکتر | |
| تو گفتی برین سالیان برگذشت | ز خونها دلم پر ز زنگار گشت | |
| چگونه به راه آید این تیرگی | چه پیچم سخن را بدین خیرگی | |
| ترا گفتم از دانش آسمان | زدایم دلت تا شوی بی‌گمان | |
| ازان پس که چون آب گردد به رنگ | کجا کرد باید بدو کار تنگ | |
| پسند آمدش تازه گفتار اوی | دلش تیزتر گشت بر کار اوی | |
| بفرمود تا جامه و سیم و زر | بیاورد گنجور جامی گهر | |
| به دانا سپردند و داننده گفت | که من گوهری دارم اندر نهفت | |
| که یابم بدو چیز و بی دشمنست | نه چون خواسته جفت آهرمنست | |
| به شب پاسبانان نخواهند مزد | به راهی که باشم نترسم ز دزد | |
| خرد باید و دانش و راستی | که کژی بکوبد در کاستی | |
| مرا خورد و پوشیدنی زین جهان | بس از شهریار آشکار ونهان | |
| که دانش به شب پاسبان منست | خرد تاج بیدار جان منست | |
| به بیشی چرا شادمانی کنم | برین خواسته پاسبانی کنم |