| بدید آن جوانی که بد فرمند | به رخ چون بهار و به بالا بلند | |
| نبودست جز پاک فرزند اوی | گرانمایه شاخ برومند اوی | |
| فرستاده را گفت گریان همای | که آمد جهان را یکی کدخدای | |
| نبود ایچ ز ا ندیشه مغزم تهی | پر از درد بودم ز شاهنشهی | |
| ز دادار گیهان دلم پرهراس | کجا گشته بودم ازو ناسپاس | |
| وزان نیز کان بیگنه را که یافت | کسی یافت گر سوی دریا شتافت | |
| که یزدان پسر داد و نشناختم | به آب فرات اندر انداختم | |
| به بازوش بر بستم این یک گهر | پسر خوار شد چون بمیرد پدر | |
| کنون ایزد او را بمن بازداد | به پیروز نام و پی رشنواد | |
| ز دینار گنجی فرو ریختند | می و مشک و گوهر برآمیختند | |
| ببخشید بر هرک بودش نیاز | دگر هفته گنج درم کرد باز | |
| به جایی که دانست کاتشکده‌ست | وگر زند و استا و جشن سده‌ست | |
| ببخشید گنجی برین گونه نیز | به هر کشوری بر پراگنده چیز | |
| به روز دهم بامداد پگاه | سپهبد بیامد به نزدیک شاه | |
| بزرگان و داراب با او بهم | کسی را نگفتند از بیش و کم |