| وزان جایگه شد سوی میمنه | بیاورد چندی سلیح و بنه | |
| همه لشکر روم برهم درید | کسی از یلان خویشتن را ندید | |
| دلیران ایران به کردار شیر | همی تاختند از پس اندر دلیر | |
| بکشتند چندان ز رومی سپاه | که گل شد ز خون خاک آوردگاه | |
| چهل جاثلیق از دلیران بکشت | بیامد صلیبی گرفته به مشت | |
| چو زو رشنواد آن شگفتی بدید | ز شادی دل پهلوان بردمید | |
| برو آفرین کرد و چندی ستود | بران آفرین مهربانی فزود | |
| شب آمد جهان قیرگون شد به رنگ | همی بازگشتند یکسر ز جنگ | |
| سپهبد به لشکرگه رومیان | برآسود و بگشاد بند میان | |
| ببخشید در شب بسی خواسته | شد از خواسته لشکر آراسته | |
| فرستاد نزدیک داراب کس | که ای شیردل مرد فریادرس | |
| نگه کن کنون تا پسند تو چیست | وزی خواسته سودمند تو چیست | |
| نگه دار چیزی که رای آیدت | ببخش آنچ دل رهنمای آیدت | |
| هرآنچ آن پسندت نیاید ببخش | تو نامی‌تری از خداوند رخش | |
| چو آن دید داراب شد شادکام | یکی نیزه برداشت از بهر نام | |
| فرستاد دیگر سوی رشنواد | بدو گفت پیروز بادی و شاد | |
| چو از باختر تیره شد روی مهر | بپوشید دیبای مشکین سپهر | |
| همان پاس از تیره شب درگذشت | طلایه پراگنده بر گرد دشت | |
| غو پاسبان خاست چون زلزله | همی شد چو اواز شیر یله | |
| چو زرین سپر برگرفت آفتاب | سر جنگجویان برآمد ز خواب |