| زن گازر او را چو پیوند خویش | بپرورد چونانک فرزند خویش | |
| سیم روز داراب کردند نام | کز آب روان یافتندش کنام | |
| چنان بد که روزی زن پاک‌رای | سخن گفت هرگونه با کدخدای | |
| که این گوهران را چه سازی کنون | که باشد بدین دانشت رهنمون | |
| به زن گفت گازر که این نیک جفت | چه خاک و چه گوهرمرا در نهفت | |
| همان به کزین شهر بیرون شویم | ز تنگی و سختی به هامون شویم | |
| به شهری که ما را ندانند کس | که خواریم و ناشادگر دست رس | |
| به شبگیر گازر بنه برنهاد | برفت و نکرد از بر و بوم یاد | |
| ببردند داراب را در کنار | نکردند جز گوهر و زر به بار | |
| بپیمود زان مرز فرسنگ شست | به شهری دگر ساخت جای نشست | |
| به بیگانه شهر اندرون ساخت جای | بران سان که پرمایه‌تر کدخدای | |
| به شهری که بد نامور مهتری | فرستاد نزدیک او گوهری | |
| ازو بستدی جامه و سیم و زر | چنین تا فراوان نماند از گهر | |
| به خانه جز از سرخ گوگرد نیز | نماند از بد و نیک صندوق چیز | |
| زن گازر از چیز شد رهنمای | چنین گفت یک روز با کدخدای | |
| که ما بی‌نیازیم زین کارکرد | توانگر شدی گرد پیشه مگرد | |
| چنین داد پاسخ بدو کدخدای | که این جفت پاکیزه و رهنمای | |
| همی پیشه خوانی ز پیشه چه بیش | همیشه ز هر کار پیشه است پیش | |
| تو داراب را پاک و نیکو بدار | بدان تا چه بار آورد روزگار | |
| همی داشتندش چنان ارجمند | که از تند بادی ندیدی گزند |