| بیاورد لشکر به نخچیرگاه | به جایی کجا کنده بودند چاه | |
| همی برد بدخواه را بسته دست | ز خویشان او نیز چل بت‌پرست | |
| ز پشت سپهبد زهی برکشید | چنان کاستخوان و پی آمد پدید | |
| ز چاه اندر آویختنش سرنگون | تنش پر ز خاک و دهن پر ز خون | |
| چهل خویش او را بر آتش نهاد | ازان جایگه رفت سوی شغاد | |
| به کردار کوه آتشی برفروخت | شغاد و چنار و زمین را بسوخت | |
| چو لشکر سوی زابلستان کشید | همه خاک را سوی دستان کشید | |
| چو روز جفاپیشه کوتاه کرد | به کابل یکی مهتری شاه کرد | |
| ازان دودمان کس به کابل نماند | که منشور تیغ ورا برنخواند | |
| ز کابل بیامد پر از داغ و دود | شده روز روشن بروبر کبود | |
| خروشان همه زابلستان و بست | یکی را نبد جامه بر تن درست | |
| به پیش فرامرز باز آمدند | دریده بر و با گداز آمدند | |
| به یک سال در سیستان سوک بود | همه جامه‌هاشان سیاه و کبود |