| تن کشته از چاه باز آورد | جهان را به زاری نیاز آورد | |
| فرامرز چون پیش کابل رسید | به شهر اندرون نامداری ندید | |
| گریزان همه شهر و گریان شده | ز سوک جهانگیر بریان شده | |
| بیامد بران دشت نخچیرگاه | به جایی کجا کنده بودند چاه | |
| چو روی پدر دید پور دلیر | خروشی برآورد بر سان شیر | |
| بدان گونه بر خاک تن پر ز خون | به روی زمین بر فگنده نگون | |
| همی گفت کای پهلوان بلند | به رویت که آورد زین سان گزند | |
| که نفرین بران مرد بی‌باک باد | به جای کله بر سرش خاک باد | |
| به یزدان و جان تو ای نامدار | به خاک نریمان و سام سوار | |
| که هرگز نبیند تنم جز زره | بیوسنده و برفگنده گرد | |
| بدان تا که کین گو پیلتن | بخواهم ازان بی‌وفا انجمن | |
| هم‌انکس که با او بدین کین میان | ببستند و آمد به ما بر زبان | |
| نمانم ز ایشان یکی را به جای | هم‌انکس که بود اندرین رهنمای | |
| بفرمود تا تختهای گران | بیارند از هر سوی در گران | |
| ببردند بسیار با هوی و تخت | نهادند بر تخت زیبا درخت | |
| گشاد آن میان بستن پهلوی | برآهیخت زو جامه‌ی خسروی | |
| نخستین بشستندش از خون گرم | بر و یال و ریش و تنش نرم‌نرم | |
| همی عنبر و زعفران سوختند | همه خستگیهاش بردوختند | |
| همی ریخت بر تارکش بر گلاب | بگسترد بر تنش کافور ناب | |
| به دیبا تنش را بیاراستند | ازان پس گل و مشک و می خواستند |