| همه شهریاران ایران بدند | به رزم اندرون نره شیران بدند | |
| برفتند و ما دیرتر ماندیم | چو شیر ژیان برگذر ماندیم | |
| فرامرز پور جهان‌بین من | بیاید بخواهد ز تو کین من | |
| چنین گفت پس با شغاد پلید | که اکنون که بر من چنین بد رسید | |
| ز ترکش برآور کمان مرا | به کار آور آن ترجمان مرا | |
| به زه کن بنه پیش من با دو تیر | نباید که آن شیر نخچیرگیر | |
| ز دشت اندر آید ز بهر شکار | من اینجا فتاده چنین نابکار | |
| ببیند مرا زو گزند آیدم | کمانی بود سودمند آیدم | |
| ندرد مگر ژنده شیری تنم | زمانی بود تن به خاک افگنم | |
| شغاد آمد آن چرخ را برکشید | به زه کرد و یک بارش اندر کشید | |
| بخندید و پیش تهمتن نهاد | به مرگ برادر همی بود شاد | |
| تهمتن به سختی کمان برگرفت | بدان خستگی تیرش اندر گرفت | |
| برادر ز تیرش بترسید سخت | بیامد سپر کرد تن را درخت | |
| درختی بدید از برابر چنار | بروبر گذشته بسی روزگار | |
| میانش تهی بار و برگش بجای | نهان شد پسش مرد ناپاک رای | |
| چو رستم چنان دید بفراخت دست | چنان خسته از تیر بگشاد شست | |
| درخت و برادر بهم بر بدوخت | به هنگام رفتن دلش برفروخت | |
| شغاد از پس زخم او آه کرد | تهمتن برو درد کوتاه کرد | |
| بدو گفت رستم ز یزدان سپاس | که بودم همه ساله یزدان‌شناس | |
| ازان پس که جانم رسیده به لب | برین کین ما بر نبگذشت شب |