| بران سال کودک برافراخت یال | بر شاه کابل فرستاد زال | |
| جوان شد به بالای سرو بلند | سواری دلاور به گرز و کمند | |
| سپهدار کابل بدو بنگرید | همی تاج و تخت کیان را سزید | |
| به گیتی به دیدار او بود شاد | بدو داد دختر ز بهر نژاد | |
| ز گنج بزرگ آنچ بد در خورش | فرستاد با نامور دخترش | |
| همی داشتش چون یکی تازه سیب | کز اختر نبودی بروبر نهیب | |
| بزرگان ایران و هندوستان | ز رستم زدندی همی داستان | |
| چنان بد که هر سال یک چرم گاو | ز کابل همی خواستی باژ و ساو | |
| در اندیشه‌ی مهتر کابلی | چنان بد کزو رستم زابلی | |
| نگیرد ز کار درم نیز یاد | ازان پس که داماد او شد شغاد | |
| چو هنگام باژ آمد آن بستدند | همه کابلستان بهم بر زدند | |
| دژم شد ز کار برادر شغاد | نکرد آن سخن پیش کس نیز یاد | |
| چنین گفت با شاه کابل نهان | که من سیر گشتم ز کار جهان | |
| برادر که او را ز من شرم نیست | مرا سوی او راه و آزرم نیست | |
| چه مهتر برادر چه بیگانه‌یی | چه فرزانه مردی چه دیوانه‌یی | |
| بسازیم و او را به دام آوریم | به گیتی بدین کار نام آوریم | |
| بگفتند و هر دو برابر شدند | به اندیشه از ماه برتر شدند | |
| نگر تا چه گفتست مرد خرد | که هرکس که بد کرد کیفر برد | |
| شبی تا برآمد ز کوه آفتاب | دو تن را سر اندر نیامد به خواب | |
| که ما نام او از جهان کم کنیم | دل و دیده‌ی زال پر نم کنیم |