| ازو یادگاری کنم در جهان | که تا هست مردم نگردد نهان | |
| بدین نامه‌ی شهریاران پیش | بزرگان و جنگی سواران پیش | |
| همه رزم و بزمست و رای و سخن | گذشته بسی روزگار کهن | |
| همان دانش و دین و پرهیز و رای | همان رهنمونی به دیگر سرای | |
| ز چیزی کزیشان پسند آیدش | همین روز را سودمند آیدش | |
| کزان برتران یادگارش بود | همان مونس روزگارش بود | |
| همی چشم دارم بدین روزگار | که دینار یابم من از شهریار | |
| دگر چشم دارم به دیگر سرای | که آمرزش آید مرا از خدای | |
| که از من پس از مرگ ماند نشان | ز گنج شهنشاه گردنکشان | |
| کنون بازگردم به گفتار سرو | فروزنده‌ی سهل ماهان به مرو |