| به شبگیر هنگام بانگ خروس | ز درگاه برخاست آوای کوس | |
| چو پیلی به اسپ اندر آورد پای | بیاورد چون باد لشکر ز جای | |
| همی رفت تا پیشش آمد دو راه | فرو ماند بر جای پیل و سپاه | |
| دژ گنبدان بود راهش یکی | دگر سوی ز اول کشید اندکی | |
| شترانک در پیش بودش بخفت | تو گفتی که گشتست با خاک جفت | |
| همی چوب زد بر سرش ساروان | ز رفتن بماند آن زمان کاروان | |
| جهان‌جوی را آن بد آمد به فال | بفرمود کش سر ببرند و یال | |
| بدان تا بدو بازگردد بدی | نباشد بجز فره ایزدی | |
| بریدند پرخاشجویان سرش | بدو بازگشت آن زمان اخترش | |
| غمی گشت زان اشتر اسفندیار | گرفت آن زمان اختر شوم خوار | |
| چنین گفت کانکس که پیروز گشت | سر بخت او گیتی افروز گشت | |
| بد و نیک هر دو ز یزدان بود | لب مرد باید که خندان بود | |
| وزانجا بیامد سوی هیرمند | همی بود ترسان ز بیم گزند | |
| بر آیین ببستند پرده‌سرای | بزرگان لشگر گزیدند جای | |
| شراعی بزد زود و بنهاد تخت | بران تخت بر شد گو نیک‌بخت | |
| می آورد و رامشگران را بخواند | بسی زر و گوهر بریشان فشاند | |
| به رامش دل خویشتن شاد کرد | دل راد مردان پر از یاد کرد | |
| چو گل بشکفید از می سالخورد | رخ نامداران و شاه نبرد | |
| به یاران چنین گفت کز رای شاه | نپیچیدم و دور گشتم ز راه | |
| مرا گفت بر کار رستم بسیچ | ز بند و ز خواری میاسای هیچ | |
| به کردن برفتم برای پدر | کنون این گزین پیر پرخاشخر | |
| بسی رنج دارد به جای سران | جهان راست کرده به گرز گران | |
| همه شهر ایران بدو زنده‌اند | اگر شهریارند و گر بنده‌اند | |
| فرستاده باید یکی تیز ویر | سخن‌گوی و داننده و یادگیر | |
| سواری که باشد ورا فر و زیب | نگیرد ورا رستم اندر فریب | |
| گر ایدونک آید به نزدیک ما | درفشان کند رای تاریک ما | |
| به خوبی دهد دست بند مرا | به دانش ببندد گزند مرا | |
| نخواهم من او را بجز نیکویی | اگر دور دارد سر از بدخویی | |
| پشوتن بدو گفت اینست راه | برین باش و آزرم مردان بخواه |