| چو پنج از سر سال شستم نشست | من اندر نشیب و سرم سوی پست | |
| رخ لاله گون گشت برسان کاه | چو کافور شد رنگ مشک سیاه | |
| بدان گه که بد سال پنجاه و هفت | نوانتر شدم چون جوانی برفت | |
| فریدون بیدار دل زنده شد | زمان و زمین پیش او بنده شد | |
| بداد و ببخشش گرفت این جهان | سرش برتر آمد ز شاهنشهان | |
| فروزان شد آثار تاریخ اوی | که جاوید بادا بن و بیخ اوی | |
| ازان پس که گوشم شنید آن خروش | نهادم بران تیز آواز گوش | |
| بپیوستم این نامه بر نام اوی | همه مهتری باد فرجام اوی | |
| ازان پس تن جانور خاک راست | روان روان معدن پاک راست | |
| همان نیزه بخشنده‌ی دادگر | کزویست پیدا بگیتی هنر | |
| که باشد بپیری مرا دستگیر | خداوند شمشیر و تاج و سریر | |
| خداوند هند و خداوند چین | خداوند ایران و توران زمین | |
| خداوند زیبای برترمنش | ازو دور پیغاره و سرزنش | |
| بدرد ز آواز او کوه سنگ | بدریا نهنگ و بخشکی پلنگ | |
| چه دینار در پیش بزمش چه خاک | ز بخشش ندارد دلش هیچ باک | |
| جهاندار محمود خورشیدفش | برزم اندرون شیر شمشیرکش | |
| مرا او جهان بی‌نیازی دهد | میان گوان سرفرازی دهد | |
| که جاوید بادا سر و تخت اوی | بکام دلش گردش بخت اوی | |
| که داند ورا در جهان خود ستود | کسی کش ستاید که یارد شنود | |
| که شاه از گمان و توان برترست | چو بر تارک مشتری افسرست |