| ز دیوان بسی شد به پیکان هلاک | بسی زهره کفته فتاده به خاک | |
| ازان پس یکی روشنی بردمید | شد آن تیرگی سر به سر ناپدید | |
| جهان شد به کردار تابنده ماه | به نام جهاندار پیروز شاه | |
| برآمد یکی باد با آفرین | هوا گشت خندان و روی زمین | |
| برفتند دیوان به فرمان شاه | در دژ پدید آمد از جایگاه | |
| به دژ در شد آن شاه آزادگان | ابا پیر گودرز کشوادگان | |
| یکی شهر دید اندر آن دژ فراخ | پر از باغ و میدان و ایوان و کاخ | |
| بدانجای کان روشنی بردمید | سر باره‌ی دژ بشد ناپدید | |
| بفرمود خسرو بدان جایگاه | یکی گنبدی تا به ابر سیاه | |
| درازی و پهنای او ده کمند | به گرد اندرش طاقهای بلند | |
| ز بیرون دو نیمی تگ تازی اسپ | برآورد و بنهاد آذرگشسپ | |
| نشستند گرد اندرش موبدان | ستاره‌شناسان و هم بخردان | |
| دران شارستان کرد چندان درنگ | که آتشکده گشت با بوی و رنگ | |
| چو یک سال بگذشت لشکر براند | بنه بر نهاد و سپه برنشاند | |
| چو آگاهی آمد به ایران ز شاه | ازان ایزدی فر و آن دستگاه | |
| جهانی فرو ماند اندر شگفت | که کیخسرو آن فر و بالا گرفت | |
| همه مهتران یک به یک با نثار | برفتند شادان بر شهریار | |
| فریبرز پیش آمدش با گروه | از ایران سپاهی بکردار کوه | |
| چو دیدش فرود آمد از تخت زر | ببوسید روی برادر پدر | |
| نشاندش بر تخت زر شهریار | که بود از در یاره و گوشوار |