| چو خم دوال کمند آورم | سر جاودان را به بند آورم | |
| وگر خود خجسته سروش اندرست | به فرمان یزدان یکی لشکرست | |
| همان من نه از دست آهرمنم | که از فر و برزست جان و تنم | |
| به فرمان یزدان کند این تهی | که اینست پیمان شاهنشهی | |
| یکی نیزه بگرفت خسرو به دست | همان نامه را بر سر نیزه بست | |
| بسان درفشی برآورد راست | به گیتی بجز فر یزدان نخواست | |
| بفرمود تا گیو با نیزه تفت | به نزدیک آن بر شده باره رفت | |
| بدو گفت کاین نامه‌ی پندمند | ببر سوی دیوار حصن بلند | |
| بنه نامه و نام یزدان بخوان | بگردان عنان تیز و لختی ممان | |
| بشد گیو نیزه گرفته به دست | پر از آفرین جان یزدان پرست | |
| چو نامه به دیوار دژ برنهاد | به نام جهانجوی خسرو نژاد | |
| ز دادار نیکی دهش یاد کرد | پس آن چرمه‌ی تیزرو باد کرد | |
| شد آن نامه‌ی نامور ناپدید | خروش آمد و خاک دژ بردمید | |
| همانگه به فرمان یزدان پاک | ازان باره‌ی دژ برآمد تراک | |
| تو گفتی که رعدست وقت بهار | خروش آمد از دشت و ز کوهسار | |
| جهان گشت چون روی زنگی سیاه | چه از باره دژ چه گرد سپاه | |
| تو گفتی برآمد یکی تیره ابر | هوا شد به کردار کام هژبر | |
| برانگیخت کیخسرو اسپ سیاه | چنین گفت با پهلوان سپاه | |
| که بر دژ یکی تیر باران کنید | هوا را چو ابر بهاران کنید | |
| برآمد یکی میغ بارش تگرگ | تگرگی که بردارد از ابر مرگ |