| یکی تاج با یاره و گوشوار | یکی طوق پر گوهر شاهوار | |
| به زر و به گوهر بیاراست گاه | چنان چون بباید سزاوار شاه | |
| سراسر همه شهر آیین ببست | بیاراست میدان و جای نشست | |
| مهان سرافراز برخاستند | پذیره شدن را بیاراستند | |
| برفتند هشتاد فرسنگ پیش | پذیره شدندش به آیین خویش | |
| چو چشم سپهبد برآمد به شاه | همان گیو را دید با او به راه | |
| چو آمد پدیدار با شاه گیو | پیاده شدند آن سواران نیو | |
| فرو ریخت از دیدگان آب زرد | ز درد سیاوش بسی یاد کرد | |
| ستودش فراوان و کرد آفرین | چنین گفت کای شهریار زمین | |
| ز تو چشم بدخواه تو دور باد | روان سیاوش پر از نور باد | |
| جهاندار یزدان گوای منست | که دیدار تو رهنمای منست | |
| سیاووش را زنده گر دیدمی | بدین گونه از دل نخندیدمی | |
| بزرگان ایران همه پیش اوی | یکایک نهادند بر خاک روی | |
| وزان جایگه شاد گشتند باز | فروزنده شد بخت گردن فراز | |
| ببوسید چشم و سر گیو گفت | که بیرون کشیدی سپهر از نهفت | |
| گزارنده‌ی خواب و جنگی توی | گه چاره مرد درنگی توی | |
| سوی خانه‌ی پهلوان آمدند | همه شاد و روشن روان آمدند | |
| ببودند یک هفته با می بدست | بیاراسته بزمگاه و نشست | |
| به هشتم سوی شهر کاووس شاه | همه شاددل برگرفتند راه | |
| چو کیخسرو آمد بر شهریار | جهان گشت پر بوی و رنگ و نگار |