| خروش آمد و ناله‌ی کرنای | دم نای رویین و هندی درای | |
| جهاندیده گیو اندر آمد به آب | چو کشتی که از باد گیرد شتاب | |
| برآورد گرز گران را به کفت | سپه ماند از کار او در شگفت | |
| سبک شد عنان وگران شد رکیب | سر سرکشان خیره گشت از نهیب | |
| به شمشیر و با نیزه‌ی سرگرای | همی کشت ازیشان یل رهنمای | |
| از افگنده شد روی هامون چون کوه | ز یک تن شدند آن دلیران ستوه | |
| قفای یلان سوی او شد همه | چو شیر اندر آمد به پیش رمه | |
| چو لشکر هزیمت شد از پیش گیو | چنان لشکری گشن و مردان نیو | |
| چنان خیره برگشت و بگذاشت آب | که گفتی ندیدست لشکر به خواب | |
| دمان تا به نزدیک پیران رسید | همی خواست از تن سرش را برید | |
| به خواری پیاده ببردش کشان | دمان و پر از درد چون بیهشان | |
| چنین گفت کاین بددل و بی‌وفا | گرفتار شد در دم اژدها | |
| سیاوش به گفتار او سر بداد | گر او باد شد این شود نیز باد | |
| ابر شاه پیران گرفت آفرین | خروشان ببوسید روی زمین | |
| همی گفت کای شاه دانش پژوه | چو خورشید تابان میان گروه | |
| تو دانسته‌ای درد و تیمار من | ز بهر تو با شاه پیگار من | |
| سزد گر من از چنگ این اژدها | به بخت و به فر تو یابم رها | |
| به کیخسرو اندر نگه کرد گیو | بدان تا چه فرمان دهد شاه نیو | |
| فرنگیس را دید دیده پرآب | زبان پر ز نفرین افراسیاب | |
| به گیو آن زمان گفت کای سرافراز | کشیدی بسی رنج راه دراز |