| چو پاسخ چنین یافت از رهنمون | بزد تیغ و انداختش سرنگون | |
| به توران همی رفت چون بیهشان | مگر یابد از شاه جایی نشان | |
| چنین تا برآمد برین هفت سال | میان سوده از تیغ و بند دوال | |
| خورش گور و پوشش هم از چرم گور | گیا خوردن باره و آب شور | |
| همی گشت گرد بیابان و کوه | به رنج و به سختی و دور از گروه | |
| چنان بد که روزی پراندیشه بود | به پیشش یکی بارور بیشه بود | |
| بدان مرغزار اندر آمد دژم | جهان خرم و مرد را دل به غم | |
| زمین سبز و چشمه پر از آب دید | همی جای آرامش و خواب دید | |
| فرود آمد و اسپ را برگذاشت | بخفت و همی بر دل اندیشه داشت | |
| همی گفت مانا که دیو پلید | بر پهلوان بد که آن خواب دید | |
| ز کیخسرو ایدر نبینم نشان | چه دارم همی خویشتن را کشان | |
| کنون گر به رزم‌اند یاران من | به بزم اندرون غمگساران من | |
| یکی نامجوی و یکی شادروز | مرا بخت بر گنبد افشاند گوز | |
| همی برفشانم به خیره روان | خمیدست پشتم چو خم کمان | |
| همانا که خسرو ز مادر نزاد | وگر زاد دادش زمانه به باد | |
| ز جستن مرا رنج و سختیست بهر | انوشه کسی کاو بمیرد به زهر | |
| سرش پر ز غم گرد آن مرغزار | همی گشت شه را کنان خواستار | |
| یکی چشمه‌ای دید تابان ز دور | یکی سرو بالا دل آرام پور | |
| یکی جام پر می گرفته به چنگ | به سر بر زده دسته‌ی بوی و رنگ | |
| ز بالای او فره‌ی ایزدی | پدید آمد و رایت بخردی |