| مرا دشت و کوهست یک چند جای | مگر پیشم آید یکی رهنمای | |
| به پیرزو بخت جهان پهلوان | نیایم جز از شاد و روشن روان | |
| تو مر بیژن خرد را در کنار | بپرور نگهدارش از روزگار | |
| ندانم که دیدار باشد جزین | که داند چنین جز جهان آفرین | |
| تو پدرود باش و مرا یاد دار | روان را ز درد من آزاد دار | |
| چو شویی ز بهر پرستش رخان | به من بر جهان آفرین را بخوان | |
| مگر باشدم دادگر رهنمای | به نزدیک آن نامور کدخدای | |
| به فرمان بیاراست و آمد برون | پدر دل پر از درد و رخ پر ز خون | |
| پدر پیر سر بود و برنا دلیر | دهن جنگ را باز کرده چو شیر | |
| ندانست کاو باز بیند پسر | ز رفتن دلش بود زیر و زبر |