| به چین و ختن اندرآور سپاه | به هر جای از دشمنان کینه‌خواه | |
| میاسای از کین افراسیاب | ز تن دور کن خورد و آرام و خواب | |
| به ماچین و چین آمد این آگهی | که بنشست رستم به شاهنشهی | |
| همه هدیه ها ساختند و نثار | ز دینار و ز گوهر شاهوار | |
| تهمتن به جان داد زنهارشان | بدید آن روانهای بیدارشان | |
| وزان پس به نخچیر به ایوز و باز | برآمد برین روزگاری دراز | |
| چنان بد که روزی زواره برفت | به نخچیر گوران خرامید تفت | |
| یکی ترک تا باشدش رهنمای | به پیش اندر افگند و آمد بجای | |
| یکی بیشه دید اندران پهن دشت | که گفتی برو بر نشاید گذشت | |
| ز بس بوی و بس رنگ و آب روان | همی نو شد از باد گفتی روان | |
| پس آن ترک خیره زبان برگشاد | به پیش زواره همی کرد یاد | |
| که نخچیرگاه سیاوش بد این | برین بود مهرش به توران زمین | |
| بدین جایگه شاد و خرم بدی | جز ایدر همه جای با غم بدی | |
| زواره چو بشنید زو این سخن | برو تازه شد روزگار کهن | |
| چو گفتار آن ترکش آمد به گوش | ز اسپ اندر افتاد و زو رفت هوش | |
| یکی باز بودش به چنگ اندرون | رها کرد و مژگان شدش جوی خون | |
| رسیدند یاران لشکر بدوی | غمی یافتندش پر از آب روی | |
| گرفتند نفرین بران رهنمای | به زخمش فگندند هر یک ز پای | |
| زواره یکی سخت سوگند خورد | فرو ریخت از دیدگان آب زرد | |
| کزین پس نه نخچیر جویم نه خواب | نپردازم از کین افراسیاب |