| بیامد به درگاه با سوگ و درد | پر از خون دل و دیده رخساره زرد | |
| همه شهر ایران به ماتم شدند | پر از درد نزدیک رستم شدند | |
| چو یک هفته با سوگ و با آب چشم | به درگاه بنشست پر درد و خشم | |
| به هشتم بزد نای رویین و کوس | بیامد به درگاه گودرز و طوس | |
| چو فرهاد و شیدوش و گرگین و گیو | چو بهرام و رهام و شاپور نیو | |
| فریبرز کاووس درنده شیر | گرازه که بود اژدهای دلیر | |
| فرامرز رستم که بد پیش رو | نگهبان هر مرز و سالار نو | |
| به گردان چنین گفت رستم که من | برین کینه دادم دل و جان و تن | |
| که اندر جهان چون سیاوش سوار | نبندد کمر نیز یک نامدار | |
| چنین کار یکسر مدارید خرد | چنین کینه را خرد نتوان شمرد | |
| ز دلها همه ترس بیرون کنید | زمین را ز خون رود جیحون کنید | |
| به یزدان که تا در جهان زنده‌ام | به کین سیاوش دل آگنده‌ام | |
| بران تشت زرین کجا خون اوی | فرو ریخت ناکاردیده گروی | |
| بمالید خواهم همی روی و چشم | مگر بر دلم کم شود درد و خشم | |
| وگر همچنانم بود بسته چنگ | نهاده به گردن درون پالهنگ | |
| به خاک اندرون خوار چون گوسفند | کشندم دو بازو به خم کمند | |
| و گر نه من و گرز و شمشیر تیز | برانگیزم اندر جهان رستخیز | |
| نبیند دو چشمم مگر گرد رزم | حرامست بر من می و جام و بزم | |
| به درگاه هر پهلوانی که بود | چو زان گونه آواز رستم شنود | |
| همه برگرفتند با او خروش | تو گفتی که میدان برآمد به جوش |