| فریبنده دیوی ز دوزخ بجست | بیامد دل شاه ترکان بخست | |
| بران اهرمن نیز نفرین سزد | که پیچد روانت سوی راه بد | |
| پشیمان شوی زین به روز دراز | بپیچی زمانی به گرم و گداز | |
| ندانم که این گفتن بد ز کیست | و زین آفریننده را رای چیست | |
| چو دیوانه از جای برخاستی | چنین خیره بد را بیاراستی | |
| کنون زو گذشتی به فرزند خویش | رسیدی به پیچاره پیوند خویش | |
| نجوید همانا فرنگیس بخت | نه اورنگ شاهی نه تاج و نه تخت | |
| به فرزند با کودکی در نهان | درفشی مکن خویشتن در جهان | |
| که تا زنده‌ای بر تو نفرین بود | پس از زندگی دوزخ آیین بود | |
| اگر شاه روشن کند جان من | فرستد ورا سوی ایوان من | |
| گر ایدونک اندیشه زین کودک است | همانا که این درد و رنج اندک است | |
| بمان تا جدا گردد از کالبد | بپیش تو آرم بدو ساز بد | |
| بدو گفت زینسان که گفتی بساز | مرا کردی از خون او بی‌نیاز | |
| سپهدار پیران بدان شاد شد | از اندیشه و درد آزاد شد | |
| بیامد به درگاه و او را ببرد | بسی نیز بر روزبانان شمرد | |
| بی‌آزار بردش به سوی ختن | خروشان همه درگه و انجمن | |
| چو آمد به ایوان گلشهر گفت | که این خوب رخ را بباید نهفت | |
| تو بر پیش این نامور زینهار | بباش و بدارش پرستاروار | |
| برین نیز بگذشت یک چند روز | گران شد فرنگیس گیتی فروز |