| که این هول کاریست بادرد و بیم | که اکنون فرنگیس را بر دو نیم | |
| زنند و شود پادشاهی تباه | مر او را نخواند کسی نیز شاه | |
| ز آخر بیاورد پس پهلوان | ده اسپ سوار آزموده جوان | |
| خود و گرد رویین و فرشیدورد | برآورد زان راه ناگاه گرد | |
| بدو روز و دو شب بدرگه رسید | درنامور پرجفا پیشه دید | |
| فرنگیس را دید چون بیهشان | گرفته ورا روزبانان کشان | |
| به چنگال هر یک یکی تیغ تیز | ز درگاه برخواسته رستخیز | |
| همانگاه پیران بیامد چو باد | کسی کش خرد بوی گشتند شاد | |
| چو چشم گرامی به پیران رسید | شد از خون دیده رخش ناپدید | |
| بدو گفت با من چه بد ساختی | چرا خیره بر آتش انداختی | |
| ز اسپ اندر افتاد پیران به خاک | همه جامه‌ی پهلوی کرده چاک | |
| بفرمود تا روزبانان در | زمانی ز فرمان بتابند سر | |
| بیامد دمان پیش افراسیاب | دل از درد خسته دو دیده پر آب | |
| بدو گفت شاها انوشه بدی | روان را به دیدار توشه بدی | |
| چه آمد ز بد بر تو ای نیکخوی | که آوردت این روز بد آرزوی | |
| چرا بر دلت چیره شد رای دیو | ببرد از رخت شرم گیهان خدیو | |
| به کشتی سیاووش را بی‌گناه | به خاک اندر انداختی نام و جاه | |
| به ایران رسد زین بدی آگهی | که شد خشک پالیز سرو سهی | |
| بسا تاجداران ایران زمین | که با لشکر آیند پردرد و کین | |
| جهان آرمیده ز دست بدی | شده آشکارا ره ایزدی |