| دو بهره چو از تیره شب در گذشت | طلایه هم آنگه بیامد ز دشت | |
| که افراسیاب و فراوان سپاه | پدید آمد از دور تازان به راه | |
| ز نزدیک گرسیوز آمد نوند | که بر چاره‌ی جان میان را ببند | |
| نیامد ز گفتار من هیچ سود | از آتش ندیدم جز از تیره دود | |
| نگر تا چه باید کنون ساختن | سپه را کجا باید انداختن | |
| سیاوش ندانست زان کار او | همی راست آمدش گفتار او | |
| فرنگیس گفت ای خردمند شاه | مکن هیچ گونه به ما در نگاه | |
| یکی باره‌ی گام‌زن برنشین | مباش ایچ ایمن به توران زمین | |
| ترا زنده خواهم که مانی بجای | سر خویش گیر و کسی را مپای | |
| سیاوش بدو گفت کان خواب من | بجا آمد و تیره شد آب من | |
| مرا زندگانی سرآید همی | غم و درد و انده درآید همی | |
| چنین است کار سپهر بلند | گهی شاد دارد گهی مستمند | |
| گر ایوان من سر به کیوان کشید | همان زهر گیتی بباید چشید | |
| اگر سال گردد هزار و دویست | بجز خاک تیره مرا جای نیست | |
| ز شب روشنایی نجوید کسی | کجا بهره دارد ز دانش بسی | |
| ترا پنج ماهست ز آبستنی | ازین نامور گر بود رستنی | |
| درخت تو گر نر به بار آورد | یکی نامور شهریار آورد | |
| سرافراز کیخسروش نام کن | به غم خوردن او دل آرام کن | |
| چنین گردد این گنبد تیزرو | سرای کهن را نخوانند نو | |
| ازین پس به فرمان افراسیاب | مرا تیره‌بخت اندرآید به خواب |