| سوی روم ره با درنگ آیدت | نپویی سوی چین که تنگ آیدت | |
| ز گیتی کراگیری اکنون پناه | پناهت خداوند خورشید و ماه | |
| ستم باد بر جان او ماه و سال | کجا بر تن تو شود بدسگال | |
| همی گفت گرسیوز اکنون ز راه | بیاید همانا ز نزدیک شاه | |
| چهارم شب اندر بر ماهروی | بخوان اندرون بود با رنگ و بوی | |
| بلرزید وز خواب خیره بجست | خروشی برآورد چون پیل مست | |
| همی داشت اندر برش خوب چهر | بدو گفت شاها چبودت ز مهر | |
| خروشید و شمعی برافروختند | برش عود و عنبر همی سوختند | |
| بپرسید زو دخت افراسیاب | که فرزانه شاها چه دیدی به خواب | |
| سیاوش بدو گفت کز خواب من | لبت هیچ مگشای بر انجمن | |
| چنین دیدم ای سرو سیمین به خواب | که بودی یکی بی‌کران رود آب | |
| یکی کوه آتش به دیگر کران | گرفته لب آب نیزه وران | |
| ز یک سو شدی آتش تیزگرد | برافروختی از سیاووش گرد | |
| ز یک دست آتش ز یک دست آب | به پیش اندرون پیل و افراسیاب | |
| بدیدی مرا روی کرده دژم | دمیدی بران آتش تیزدم | |
| چو گرسیوز آن آتش افروختی | از افروختن مر مرا سوختی | |
| فرنگیس گفت این بجز نیکوی | نباشد نگر یک زمان بغنوی | |
| به گرسیوز آید همی بخت شوم | شود کشته بر دست سالار روم | |
| سیاوش سپه را سراسر بخواند | به درگاه ایوان زمانی بماند | |
| بسیچید و بنشست خنجر به چنگ | طلایه فرستاد بر سوی گنگ |