| سپاهی ز روم و سپاهی ز چین | همی هر زمان برخروشد زمین | |
| تو در کار او گر درنگ آوری | مگر باد زان پس به چنگ آوری | |
| و گر دیر گیری تو جنگ آورد | دو کشور به مردی به چنگ آورد | |
| و گر سوی ایران براند سپاه | که یارد شدن پیش او کینه‌خواه | |
| ترا کردم آگه ز دیدار خویش | ازین پس بپیچی ز کردار خویش | |
| چو بشنید افراسیاب این سخن | برو تازه شد روزگار کهن | |
| به گرسیوز از خشم پاسخ نداد | دلش گشت پرآتش و سر چو باد | |
| بفرمود تا برکشیدند نای | همان سنج و شیپور و هندی درای | |
| به سوی سیاووش بنهاد روی | ابا نامداران پرخاشجوی | |
| بدانگه که گرسیوز بدفریب | گران کرد بر زین دوال رکیب | |
| سیاوش به پرده درآمد به درد | به تن لرز لرزان و رخساره زرد | |
| فرنگیس گفت ای گو شیرچنگ | چه بودت که دیگر شدستی به رنگ | |
| چنین داد پاسخ که ای خوبروی | به توران زمین شد مرا آب روی | |
| بدین سان که گفتار گرسیوزست | ز پرگار بهره مرا مرکزست | |
| فرنگیس بگرفت گیسو به دست | گل ارغوان را به فندق بخست | |
| پر از خون شد آن بسد مشک‌بوی | پر از آب چشم و پر از گرد روی | |
| همی اشک بارید بر کوه سیم | دو لاله ز خوشاب شد به دو نیم | |
| همی کند موی و همی ریخت آب | ز گفتار و کردار افراسیاب | |
| بدو گفت کای شاه گردن فراز | چه سازی کنون زود بگشای راز | |
| پدر خود دلی دارد از تو به درد | از ایران نیاری سخن یاد کرد |