| بمیدان کسی نیست همتای تو | هم‌آورد تو گر ببالای تو | |
| گر ایدونک بردارم از پشت زین | ترا ناگهان برزنم بر زمین | |
| چنان دان که از تو دلاورترم | باسپ و بمردی ز تو برترم | |
| و گر تو مرا برنهی بر زمین | نگردم بجایی که جویند کین | |
| سیاوش بدو گفت کین خود مگوی | که تو مهتری شیر و پرخاشجوی | |
| همان اسپ تو شاه اسپ منست | کلاه تو آذر گشسپ منست | |
| جز از خود ز ترکان یکی برگزین | که با من بگردد نه بر راه کین | |
| بدو گفت گرسیوز ای نامجوی | ز بازی نشانی نیاید بروی | |
| سیاوش بدو گفت کین رای نیست | نبرد برادر کنی جای نیست | |
| نبرد دو تن جنگ و میدان بود | پر از خشم دل چهره خندان بود | |
| ز گیتی برادر توی شاه را | همی زیر نعل آوری ماه را | |
| کنم هرچ گویی به فرمان تو | برین نشکنم رای و پیمان تو | |
| ز یاران یکی شیر جنگی بخوان | برین تیزتگ بارگی برنشان | |
| گر ایدونک رایت نبرد منست | سر سرکشان زیر گرد منست | |
| بخندید گرسیوز نامجوی | همانا خوش آمدش گفتار اوی | |
| به یاران چنین گفت کای سرکشان | که خواهد که گردد به گیتی نشان | |
| یکی با سیاوش نبرد آورد | سر سرکشان زیر گرد آورد | |
| نیوشنده بودند لب با گره | به پاسخ بیامد گروی زره | |
| منم گفت شایسته‌ی کارکرد | اگر نیست او را کسی هم نبرد | |
| سیاوش ز گفت گروی زره | برو کرد پرچین رخان پرگره |