| نیاید ز سودابه خود جز بدی | ندانم چه خواهد رسید ایزدی | |
| دو تن را ز لشکر ز کندآوران | چو بهرام و چون زنگه‌ی شاوران | |
| بران رازشان خواند نزدیک خویش | بپرداخت ایوان و بنشاند پیش | |
| که رازش به هم بود با هر دو تن | ازان پس که رستم شد از انجمن | |
| بدیشان چنین گفت کز بخت بد | فراوان همی بر تنم بد رسد | |
| بدان مهربانی دل شهریار | بسان درختی پر از برگ و بار | |
| چو سودابه او را فریبنده گشت | تو گفتی که زهر گزاینده گشت | |
| شبستان او گشت زندان من | غمی شد دل و بخت خندان من | |
| چنین رفت بر سر مرا روزگار | که با مهر او آتش آورد بار | |
| گزیدم بدان شوربختیم جنگ | مگر دور مانم ز چنگ نهنگ | |
| به بلخ اندرون بود چندان سپاه | سپهبد چو گرسیوز کینه‌خواه | |
| نشسته به سغد اندرون شهریار | پر از کینه با تیغ زن صدهزار | |
| برفتیم بر سان باد دمان | نجستیم در جنگ ایشان زمان | |
| چو کشور سراسر بپرداختند | گروگان و آن هدیه‌ها ساختند | |
| همه موبدان آن نمودند راه | که ما بازگردیم زین رزم‌گاه | |
| پسندش نیامد همی کار من | بکوشد به رنج و به آزار من | |
| به خیره همی جنگ فرمایدم | بترسم که سوگند بگزایدم | |
| وراگر ز بهر فزونیست جنگ | چو گنج آمد و کشور آمد به چنگ | |
| چه باید همی خیره خون ریختن | چنین دل به کین اندر آویختن | |
| همی سر ز یزدان نباید کشید | فراوان نکوهش بباید شنید |