| ازان پس بگفت آنچ در خواب دید | چو موبد ز شاه آن سخنها شنید | |
| بترسید و ز شاه زنهار خواست | که این خواب را کی توان گفت راست | |
| مگر شاه با بنده پیمان کند | زبان را به پاسخ گروگان کند | |
| کزین در سخن هرچ داریم یاد | گشاییم بر شاه و یابیم داد | |
| به زنهار دادن زبان داد شاه | کزان بد ازیشان نبیند گناه | |
| زبان آوری بود بسیار مغز | کجا برگشادی سخنهای نغز | |
| چنین گفت کز خواب شاه جهان | به بیدرای آمد سپاهی گران | |
| یکی شاهزاده به پیش اندرون | جهان دیده با وی بسی رهنمون | |
| بران طالع او را گسی کرد شاه | که این بوم گردد بما بر تباه | |
| اگر با سیاوش کند شاه جنگ | چو دیبه شود روی گیتی به رنگ | |
| ز ترکان نماند کسی پارسا | غمی گردد از جنگ او پادشا | |
| وگر او شود کشته بر دست شاه | به توران نماند سر و تاج و گاه | |
| سراسر پر آشوب گردد زمین | ز بهر سیاوش بجنگ و به کین | |
| بدانگاه یاد آیدت راستی | که ویران شود کشور از کاستی | |
| جهاندار گر مرغ گردد بپر | برین چرخ گردان نیابد گذر | |
| برین سان گذر کرد خواهد سپهر | گهی پر ز خشم و گهی پر ز مهر | |
| غمی شد چو بشنید افراسیاب | نکرد ایچ بر جنگ جستن شتاب | |
| به گرسیوز آن رازها برگشاد | نهفته سخنها بسی کرد یاد | |
| که گر من به جنگ سیاوش سپاه | نرانم نیاید کسی کینه خواه | |
| نه او کشته آید به جنگ و نه من | برآساید از گفت و گوی انجمن |