| همه نیزهاشان سر آورده بار | وزان هر سواری سری در کنار | |
| بر تخت من تاختندی سوار | سیه پوش و نیزه‌وران صد هزار | |
| برانگیختندی ز جای نشست | مرا تاختندی همی بسته دست | |
| نگه کردمی نیک هر سو بسی | ز پیوسته پیشم نبودی کسی | |
| مرا پیش کاووس بردی دوان | یکی بادسر نامور پهلوان | |
| یکی تخت بودی چو تابنده ماه | نشسته برو پور کاووس شاه | |
| دو هفته نبودی ورا سال بیش | چو دیدی مرا بسته در پیش خویش | |
| دمیدی به کردار غرنده میغ | میانم بدو نیم کردی به تیغ | |
| خروشیدمی من فراوان ز درد | مرا ناله و درد بیدار کرد | |
| بدو گفت گرسیوز این خواب شاه | نباشد جز از کامه‌ی نیک خواه | |
| همه کام دل باشد و تاج و تخت | نگون گشته بر بدسگال تو بخت | |
| گزارنده‌ی خواب باید کسی | که از دانش اندازه دارد بسی | |
| بخوانیم بیدار دل موبدان | از اخترشناسان و از بخردان | |
| هر آنکس کزین دانش آگه بود | پراگنده گر بر در شه بود | |
| شدند انجمن بر در شهریار | بدان تا چرا کردشان خواستار | |
| بخواند و سزاوار بنشاند پیش | سخن راند با هر یک از کم و بیش | |
| چنین گفت با نامور موبدان | که‌ای پاک‌دل نیک‌پی بخردان | |
| گر این خواب و گفتار من در جهان | ز کس بشنوم آشکار و نهان | |
| یکی را نمانم سر و تن به هم | اگر زین سخن بر لب آرند دم | |
| ببخشیدشان بیکران زر و سیم | بدان تا نباشد کسی زو ببیم |