| به نیک اختر و تندرستی شدن | به پیروزی و شاد باز آمدن | |
| وزان جایگه کوس بر پیل بست | به گردان بفرمود و خود برنشست | |
| دو دیده پر از آب کاووس شاه | همی بود یک روز با او به راه | |
| سرانجام مر یکدگر را کنار | گرفتند هر دو چو ابر بهار | |
| ز دیده همی خون فرو ریختند | به زاری خروشی برانگیختند | |
| گواهی همی داد دل در شدن | که دیدار ازان پس نخواهد بدن | |
| چنین است کردار گردنده دهر | گهی نوش بار آورد گاه زهر | |
| سوی گاه بنهاد کاووس روی | سیاوش ابا لشکر جنگ‌جوی | |
| سپه را سوی زابلستان کشید | ابا پیلتن سوی دستان کشید | |
| همی بود یکچند با رود و می | به نزدیک دستان فرخنده پی | |
| گهی با تهمتن بدی می بدست | گهی با زواره گزیدی نشست | |
| گهی شاد بر تخت دستان بدی | گهی در شکار و شبستان بدی | |
| چو یک ماه بگذشت لشکر براند | گوپیلتن رفت و دستان بماند | |
| سپاهی برفتند با پهلوان | ز زابل هم از کابل و هندوان | |
| ز هر سو که بد نامور لشکری | بخواند و بیامد به شهر هری | |
| ازیشان فراوان پیاده ببرد | بنه زنگه‌ی شاوران را سپرد | |
| سوی طالقان آمد و مرورود | سپهرش همی داد گفتی درود | |
| ازانپس بیامد به نزدیک بلخ | نیازرد کس را به گفتار تلخ | |
| وزان روی گرسیوز و بارمان | کشیدند لشکر چو باد دمان | |
| سپهرم بد و بارمان پیش رو | خبر شد بدیشان ز سالار نو |