| سیاوش پناه و روان منست | سر تاج او آسمان منست | |
| چو بشنید ازو آفرین کرد و گفت | که با جان پاکت خرد باد جفت | |
| وزان پس خروشیدن نای و کوس | برآمد بیامد سپهدار طوس | |
| به درگاه بر انجمن شد سپاه | در گنج دینار بگشاد شاه | |
| ز شمشیر و گرز و کلاه و کمر | همان خود و درع و سنان و سپر | |
| به گنجی که بد جامه‌ی نابرید | فرستاد نزد سیاوش کلید | |
| که بر جان و بر خواسته کدخدای | توی ساز کن تا چه آیدت رای | |
| گزین کرد ازان نامداران سوار | دلیران جنگی ده و دو هزار | |
| هم از پهلو و پارس و کوچ و بلوچ | ز گیلان جنگی و دشت سروچ | |
| سپرور پیاده ده و دو هزار | گزین کرد شاه از در کارزار | |
| از ایران هرآنکس که گوزاده بود | دلیر و خردمند و آزاده بود | |
| به بالا و سال سیاوش بدند | خردمند و بیدار و خامش بدند | |
| ز گردان جنگی و نام‌آوران | چو بهرام و چون زنگه‌ی شاوران | |
| همان پنج موبد از ایرانیان | برافراختند اختر کاویان | |
| بفرمود تا جمله بیرون شدند | ز پهلو سوی دشت و هامون شدند | |
| تو گفتی که اندر زمین جای نیست | که بر خاک او نعل را پای نیست | |
| سراندر سپهر اختر کاویان | چو ماه درخشنده اندر میان | |
| ز پهلو برون رفت کاووس شاه | یکی تیز برگشت گرد سپاه | |
| یکی آفرین کرد پرمایه کی | که ای نامداران فرخنده پی | |
| مبادا جز از بخت همراهتان | شده تیره دیدار بدخواهتان |