| چنین گفت با دل که از کار دیو | مرا دور داراد گیهان خدیو | |
| نه من با پدر بیوفایی کنم | نه با اهرمن آشنایی کنم | |
| وگر سرد گویم بدین شوخ چشم | بجوشد دلش گرم گردد ز خشم | |
| یکی جادوی سازد اندر نهان | بدو بگرود شهریار جهان | |
| همان به که با او به آواز نرم | سخن گویم و دارمش چرب و گرم | |
| سیاوش ازان پس به سودابه گفت | که اندر جهان خود تراکیست جفت | |
| نمانی مگر نیمه‌ی ماه را | نشایی به گیتی بجز شاه را | |
| کنون دخترت بس که باشد مرا | نشاید بجز او که باشد مرا | |
| برین باش و با شاه ایران بگوی | نگه کن که پاسخ چه یابی ازوی | |
| بخواهم من او را و پیمان کنم | زبان را به نزدت گروگان کنم | |
| که تا او نگردد به بالای من | نیید به دیگر کسی رای من | |
| و دیگر که پرسیدی از چهر من | بیمیخت با جان تو مهر من | |
| مرا آفریننده از فر خویش | چنان آفرید ای نگارین ز پیش | |
| تو این راز مگشای و با کس مگوی | مرا جز نهفتن همان نیست روی | |
| سر بانوانی و هم مهتری | من ایدون گمانم که تو مادری | |
| بگفت این و غمگین برون شد به در | ز گفتار او بود آسیمه سر | |
| چو کاووس کی در شبستان رسید | نگه کرد سودابه او را بدید | |
| بر شاه شد زان سخن مژده داد | ز کار سیاوش بسی کرد یاد | |
| که آمد نگه کرد ایوان همه | بتان سیه چشم کردم رمه | |
| چنان بود ایوان ز بس خوب چهر | که گفتی همی بارد از ماه مهر |