| از اسپان تازی به زین پلنگ | ز بر گستوان و ز خفتان جنگ | |
| ز دینار و از بدره‌های درم | ز دیبای و از گوهر بیش و کم | |
| جز افسر که هنگام افسر نبود | بدان کودکی تاج در خور نبود | |
| سیاووش را داد و کردش نوید | ز خوبی بدادش فراوان امید | |
| چنین هفت سالش همی آزمود | به هر کار جز پاک زاده نبود | |
| بهشتم بفرمود تا تاج زر | ز گوهر درافشان کلاه و کمر | |
| نبشتند منشور بر پرنیان | به رسم بزرگان و فر کیان | |
| زمین کهستان ورا داد شاه | که بود او سزای بزرگی و گاه | |
| چنین خواندندش همی پیشتر | که خوانی ورا ماوراء النهر بر | |
| برآمد برین نیز یک روزگار | چنان بد که سودابه‌ی پرنگار | |
| ز ناگاه روی سیاوش بدید | پراندیشه گشت و دلش بردمید | |
| چنان شد که گفتی طراز نخ است | وگر پیش آتش نهاده یخ است | |
| کسی را فرستاد نزدیک اوی | که پنهان سیاووش را این بگوی | |
| که اندر شبستان شاه جهان | نباشد شگفت ار شوی ناگهان | |
| فرستاده رفت و بدادش پیام | برآشفت زان کار او نیکنام | |
| بدو گفت مرد شبستان نیم | مجویم که بابند و دستان نیم | |
| دگر روز شبگیر سودابه رفت | بر شاه ایران خرامید تفت | |
| بدو گفت کای شهریار سپاه | که چون تو ندیدست خورشید و ماه | |
| نه اندر زمین کس چو فرزند تو | جهان شاد بادا به پیوند تو | |
| فرستش به سوی شبستان خویش | بر خواهران و فغستان خویش |