| پرستار با مجمر و بوی خوش | نظاره برو دست کرده به کش | |
| بهر کنج در سیصد استاده بود | میان در سیاووش آزاده بود | |
| بسی زر و گوهر برافشاندند | سراسر همه آفرین خواندند | |
| چو کاووس را دید بر تخت عاج | ز یاقوت رخشنده بر سرش تاج | |
| نخست آفرین کرد و بردش نماز | زمانی همی گفت با خاک راز | |
| وزان پس بیمد بر شهریار | سپهبد گرفتش سر اندر کنار | |
| شگفتی ز دیدار او خیره ماند | بروبر همی نام یزدان بخواند | |
| بدان اندکی سال و چندان خرد | که گفتی روانش خرد پرورد | |
| بسی آفرین بر جهان آفرین | بخواند و بمالید رخ بر زمین | |
| همی گفت کای کردگار سپهر | خداوند هوش و خداوند مهر | |
| همه نیکویها به گیتی ز تست | نیایش ز فرزند گیرم نخست | |
| ز رستم بپرسید و بنواختش | بران تخت پیروزه بنشاختش | |
| بزرگان ایران همه با نثار | برفتند شادان بر شهریار | |
| ز فر سیاوش فرو ماندند | بدادار برآفرین خواندند | |
| بفرمود تا پیشش ایرانیان | ببستند گردان لشکر میان | |
| به کاخ و به باغ و به میدان اوی | جهانی به شادی نهادند روی | |
| به هر جای جشنی بیراستند | می و رود و رامشگران خواستند | |
| یکی سور فرمود کاندر جهان | کسی پیش از وی نکرد از مهان | |
| به یک هفته زان گونه بودند شاد | به هشتم در گنجها برگشاد | |
| ز هر چیز گنجی بفرمود شاه | ز مهر و ز تیع و ز تخت و کلاه |