| دو اسپ اندر آن دشت برپای بود | پر از گرد رستم دگر جای بود | |
| گو پیلتن را چو بر پشت زین | ندیدند گردان بران دشت کین | |
| گمانشان چنان بد که او کشته شد | سرنامداران همه گشته شد | |
| به کاووس کی تاختند آگهی | که تخت مهی شد ز رستم تهی | |
| ز لشکر برآمد سراسر خروش | زمانه یکایک برآمد به جوش | |
| بفرمود کاووس تا بوق و کوس | دمیدند و آمد سپهدار طوس | |
| ازان پس بدو گفت کاووس شاه | کز ایدر هیونی سوی رزمگاه | |
| بتازید تا کار سهراب چیست | که بر شهر ایران بباید گریست | |
| اگر کشته شد رستم جنگجوی | از ایران که یارد شدن پیش اوی | |
| به انبوه زخمی بباید زدن | برین رزمگه بر نشاید بدن | |
| چو آشوب برخاست از انجمن | چنین گفت سهراب با پیلتن | |
| که اکنون که روز من اندر گذشت | همه کار ترکان دگرگونه گشت | |
| همه مهربانی بران کن که شاه | سوی جنگ ترکان نراند سپاه | |
| که ایشان ز بهر مرا جنگجوی | سوی مرز ایران نهادند روی | |
| بسی روز را داده بودم نوید | بسی کرده بودم ز هر در امید | |
| نباید که بینند رنجی به راه | مکن جز به نیکی بر ایشان نگاه | |
| نشست از بر رخش رستم چو گرد | پر از خون رخ و لب پر از باد سرد | |
| بیامد به پیش سپه با خروش | دل از کرده‌ی خویش با درد و جوش | |
| چو دیدند ایرانیان روی اوی | همه برنهادند بر خاک روی | |
| ستایش گرفتند بر کردگار | که او زنده باز آمد از کارزار |