| چنین گفت کز چین یکی نامدار | بنوی بیامد بر شهریار | |
| بپرسید نامش ز فرخ هجیر | بدو گفت نامش ندارم بویر | |
| بدین دژ بدم من بدان روزگار | کجا او بیامد بر شهریار | |
| غمی گشت سهراب را دل ازان | که جایی ز رستم نیامد نشان | |
| نشان داده بود از پدر مادرش | همی دید و دیده نبد باورش | |
| همی نام جست از زبان هجیر | مگر کان سخنها شود دلپذیر | |
| نبشته به سر بر دگرگونه بود | ز فرمان نکاهد نخواهد فزود | |
| ازان پس بپرسید زان مهتران | کشیده سراپرده بد برکران | |
| سواران بسیار و پیلان به پای | برآید همی ناله‌ی کرنای | |
| یکی گرگ پیکر درفش از برش | برآورده از پرده زرین سرش | |
| بدو گفت کان پور گودرز گیو | که خوانند گردان وراگیو نیو | |
| ز گودرزیان مهتر و بهترست | به ایرانیان بر دو بهره سرست | |
| بدو گفت زان سوی تابنده شید | برآید یکی پرده بینم سپید | |
| ز دیبای رومی به پیشش سوار | رده برکشیده فزون از هزار | |
| پیاده سپردار و نیزه‌وران | شده انجمن لشکری بی‌کران | |
| نشسته سپهدار بر تخت عاج | نهاده بران عاج کرسی ساج | |
| ز هودج فرو هشته دیبا جلیل | غلام ایستاده رده خیل خیل | |
| بر خیمه نزدیک پرده‌سرای | به دهلیز چندی پیاده به پای | |
| بدو گفت کاو را فریبرز خوان | که فرزند شاهست و تاج گوان | |
| بپرسید کان سرخ پرده‌سرای | به دهلیز چندی پیاده به پای |